Het is de laatste dag van 2020. Ik had nooit kunnen denken dat ik het laatste bericht over ons allerliefste Utah op deze onverwachte wijze zou moeten schrijven. Na meerdere pogingen om dit bericht te schrijven ben ik weer gestopt omdat ik er niet de juiste woorden voor kon vinden. Wat dekt nu eigenlijk de lading in woorden van zo'n mooie tijd en zo'n onverwacht einde? 

Het is eind september en Utah is helemaal nagekeken door de osteopaat en we laten ook weer een titerbepaling doen om te kijken of er gevaccineerd moet worden. De waarden zijn goed en worden afgetekend voor drie jaar. De osteopaat is erg tevreden over de algehele conditie van Utah en ik ben trots op wat we hebben bereikt met de tijd en moeite die we genomen hebben om haar een zo fit mogelijke senior te laten zijn met haar nog altijd iets wat wilde karakter. Eindelijk kan ik loslaten wat niet helemaal goed ging en met vertrouwen verder gaan. We hadden een mooie nieuwe balans gevonden. 

Tot die ene avond in oktober... Utah wordt na een korte wandeling plotseling benauwd. Na diversen onderzoeken de volgende dag blijkt dat er een tumor in haar borstholte zit en deze tumor is gaan bloeden. Het eerlijkste wat wij konden doen voor Utah is haar verder lijden besparen en haar laten gaan. Een bijna onmogelijk moeilijk besluit om zo plotseling afscheid te moeten nemen van mijn zo dierbare schaduw. Het gemis en de leegte zijn verschrikkelijk maar de dankbaarheid voor alle ontelbaar en onuitwisbare mooie herinneringen is groot.

Voor altijd in ons hart ♥

Asteria-Utah-Wilde Hilde
09-01-2010 - 16-10-2020

Vandaag is Utah 10 jaar geworden!

Natuurlijk feliciteren wij ook alle 9 broertjes en zusjes met het bereiken van deze mooie leeftijd. Wat hebben we een al een dik 'boek' vol met herinneringen "geschreven" en wat hebben we in al die jaren veel gedaan en beleefd! Vandaag maken we er een extra feestje van.

Woops, er heeft nog nooit zo lang tussen een post gezeten.
De camera ligt meer "op de plank" dan dat hij op mijn rug hangt :-) De set is een heel gewicht op je rug en daar komt nog bij de tijd om alles weer uit te zoeken, te bewerken en te posten. Voor mijn werk breng ik ook de nodige uurtjes door achter een computerscherm dus soms wil je je tijd dan toch weer eens anders besteden. Maar in alle gevallen blijft het wel heel erg leuk om terug te lezen!

Utah heeft helaas ook even wat mindere tijden beleefd en is ze uiteindelijk, na een periode van flink wat zorgen, eind Mei gesteriliseerd. Hoewel we geen andere keus hadden vond ik het heel spannend maar gelukkig is Utah er enorm van opgeknapt. Wilde Hilde is back! Utah blijft daarnaast onder behandeling van een osteopaat om te zorgen dat ze zo fit mogelijk en soepel blijft, ze wordt tenslotte wel een dagje ouder. Al vindt ze dat zelf natuurlijk van niet! ;-) De foto's zijn van afgelopen week gemaakt, op de hondendijk in Monster.

Wist je dat je de avonturen van Utah ook kunt volgen op Instagram onder #spetsutah?

Dat was een weekje genieten van het winterse weer! Zondag hebben we een heerlijke wandeling gemaakt bij de Soesterduinen (Soest). Een heldere koude dag met een heerlijk zonnetje! De drukte viel ons alles mee. We moeten er een stukje voor rijden maar het blijft een favoriet gebied van ons. Dinsdag zou er sneeuw gaan vallen en dat gebeurde ook, super leuk. Het is altijd maar afwachten zo vlak langs de kust. Ik zorgde dat ik op tijd naar huis kon gaan om Utah blij te kunnen maken met een wandeling in de sneeuw. Blij was ze zeker! Rennen, rollen, schuiven, sneeuwballen vangen en stiekem wat sneeuwhappen en opeten tussendoor. Een paar (telefoon)sfeerplaatjes om het bericht compleet te maken...

Wie jarig is krijgt cadeautjes toch!?
Omdat Utah zo netjes en beheerst kan puzzelen tegenwoordig had ik bedacht dat we het wel wat moelijker kunnen maken. Ik heb daarom gekozen voor de Dog Worker van Nina Ottoson. (Zweeds, wel toepasselijk! :-) Er zijn veel verstopplekjes voor voertjes en ook de draaischijf in het midden maak het net een stukje uitdagender. We gaan aan de slag en er is bij Utah toch even wat frustratie. De verschuifbare blokjes kunnen er namelijk niet uit en Utah is hiervan moeilijk te overtuigen. Hoe ik ook probeer de aandacht te verleggen, ze blijft het proberen. Kleine aanhouder! Toen ben ik overgegaan tot het uitspreken van "nee" en er gebeurt iets grappigs. Ze kijkt mij aan en loopt weg. Ze is er meteen helemaal klaar mee. Daar moet ik erg om gniffelen. Utah wil namelijk helemaal geen hulp van mij met puzzelen, eigenwijs als ze is. De volgende dag weer een nieuwe poging. Enthousiast begint Utah weer met de puzzel en echt waar, zonder het eruit proberen te halen van de blokjes! De draaischijf hebben we even laten zien en dat doet ze meteen na. Nu kan ze dus weer lekker puzzelen zonder mijn bemoeienis! :-)

De tijd vliegt voorbij, de kerstboom staat alweer te shinen in de huiskamer! Ondertussen wandelen we lekker door, want dit is natuurlijk wel de perfecte temperatuur voor de stevigere rondes. Utah is weer in haar element. Kijk haar staan, de "winterjas" is op zijn mooist! We hebben al enkele complimentjes in ontvangst mogen nemen :-) De foto's zijn van een zonnige decembermiddag, genieten!

Aan de decemberfoto wordt nog gewerkt, wordt vervolgd!

Utah is gek op denkspelletjes en het maakt niet uit wat het is. Brokjes zoeken in een snuffelmat, uit de verschillende varianten van de Kong, in puzzels, werken met de neus (detectie) en zelfs basketballen is helemaal de top!

Kijk je mee?